Aslında klasik maç yazılarımdan birini yazmak niyetindeydim.Ama atmosfer o kadar muhteşemdi ki kağıt kalemi elime almak içimden gelmedi.Zaten tam bir taraftar gibi gittim maça.Bileğimde beyaz kırmızı örgü,üstümde kırmızı tişörtüm ve beyaz pantolonum,saçımda kırmızı bandanam... :D
Tarihte yaşadıklarımızın etkisiyle olsa gerek sanki bugün milli marşımız bir başka coşku ile söylendi.Sadece marş mı milli takımımız da sahaya çok başka bir motivasyon ile çıktı.Maçın ilk dakikalarından kazanmaya çok inanmış bir milli takım vardı.Paslaşmalar,savunmalar tam anlamıyla birlik içinde yapıldı.Sahaya çıkmadan bu maçı almaya yemin mi ettiler ne! Hepsi muhteşemdi.Sadece oyun içinde olanlar değil kenarda olanlarda sahadaki arkadaşlarına devamlı destek veriyorlardı.Bir ara sahadaki oyuncularımız haliyle yoruldu ama maçı hiç bırakmadılar.
Sadece millilerimiz değildi maçı bırakmayan Ankara Spor Salonu'nu dolduran herkes maçın sonuna kadar susmadı.Hatta maçın sonunda da maestro KEREM TUNÇERİ eşliğinde DAĞ BAŞINI DUMAN AAAAAAALLLMIŞ GÜMÜŞ DERE DURMAZ AKAR diye başlayan Gençlik Marşı'nı söyledi. :D Aslına bakarsanız sanırım Yunanistan Milli Takımı'da şaşkındı.Gerek teknik,gerek oyuncu,gerekse taraftarıyla bu kadar dirençli bir Türkiye beklemiyorlardı.
Bugün tüm dünya basketbol kamuoyuna takım olmanın nasıl bir şey olduğunu gösterdiğimizi düşünüyorum.
Dürüst olayım kafamda soru işaretleri vardı.Final görürmüyüz acaba gibilerinden ama bugün bu takımın seyircisini de yanına alarak neler yapabileceğini görünce final bana yakın göründü.Ne derseniz...