Az kalsın 1 ay önce kırdığım ve tam iyileşmemiş olan ayak bileğimi yeniden kırıyordum.Son 4 saniyeye kadar asık ve üzgün bir yüz ifadesiyle oturduğum yerden öyle bir fırladım ki bir an unutmuşum ayağımın durumunu...Ayağım sızlayarak hatırlattı kendisinin iyi olmadığını ama bu sefer de gözlerim aklımı dinlemedi ve akıttı gözyaşlarımı.Evet ben ilk defa basketbol maçında böyle duygular yaşadım.Sinan Erdem Spor Salonu'nda olmayı çok istedim.
Karşılaşmanın başında millilerimiz durgun gibiydiler.Ayrıca sanki topta bize ısınamadı bu akşam. :) Attığımız boş şutlar bile girmezken Sırbistan her attığını sokan bir görüntüdeydi.Teodosiç ile en kritik anlarda sayılar buldular.Millilerimiz Hidayet Türkoğlu ile yanıt vermeye çalışsa da uzun süre öne geçemediler.Ama son dakikalara girildiğinde Sırbistan'ı zorlamaya başladılar ve maç saati son 4 saniyeyi gösterirken küçücük de olsa bir üstünlük sağladılar.O küçücük üstünlükte basketbol tarihimize belkide altın bir sayfa olarak geri dönecek.
Şimdi sıra finalde,ABD'de.Finale namağlup geldik.Sırbistan'a kadar millilerimizi terleten bir takım çıkmadı.Herkes başından beri bu finali istiyor ve bekliyordu.
Siyasi anlamda da önem taşıyan bir günde oynanacak karşılaşma ve herkes vatandaşlık görevini yaparken bir yandan da millilerimizin ne yaptığını,ne yapacağını konuşacak.